Mijn vrienden op facebook (en uiteraard naaste familie) waren al op de hoogte, maar ik ben de afgelopen weken ziek geweest en zelfs in het ziekenhuis gelegen.
Ik ben niet vaak ziek en vind het ook niet leuk om ziek te zijn, dus dagen niet zo lekker zijn probeer ik te negeren.
Echter vorige week viel er weinig te negeren, ik was aan het werk en had elke keer als ik voorover boog enorme steken bij mijn rechter schouderblad.
Zo erg dat ik tijdens een beenharsen sessie, er een kruk bijpakte omdat voorover gebogen staan, niet lukte.
Wat was ik blij dat de dag voorbij was, eenmaal thuis dacht ik dat, met massage en een warme kruik erop, het wel beter zou gaan.
Tot ik rond een uur of 8 ineens ook pijn in mijn maag kreeg..toen viel het muntje ineens, mijn galstenen.
Die heb ik al jaren..en ja behalve de regelatige aanvallen die met pijnstillers te onderdrukken waren schonk ik er nooit veel aandacht aan.
Die aanvallen duren een paar uur, kosten je slaap, want ik had ze eigenlijk altijd s'nachts.
12 en 6 Jaar geleden heb ik echo's gehad en de keuze van galblaas eruit lag bij mij, naar mijn idee was het nog steeds niet erg genoeg..dus hield ik dit af.
Goed terug naar Donderdag avond...pijnstillers leken dit keer niet te helpen..de hele nacht liggen rollen en draaien en de volgende dag kon ik niet anders dan bekennen dat ik echt zo niet aan het werk kon.
Maar he..van mijn moeder (die haar galblaas al tig jaar kwijt is) wist ik dat ze het wel eens had gehad over, dat als zij een aanval had, de dokter kwam en ze een injectie kreeg.
Als ik nou ook eens zo'n prik ging halen, dan kon ik welliswaar later maar toch aan het werk, ik stond behoorlijk volgeboekt die dag.
Dus in de auto en Jos reed mij naar een naburig dorp waar ze een ziekenhuis met een ER hebben, daar aangekomen, keken ze mij aan of ik gek was, niets geen prik ik werd op bed gelegd met morfine en nog een ander goedje, via een infuus...oh wat een genot..eindelijk nam de pijn af.
Ik realiseerde mij dat ik daar de hele dag vast zou zitten, omdat de zuster mij dat heel duidelijk te kennen gaf, en gaf mij over (daar hielp die morfine vast bij ;-) )
s'Avonds vond ik dat ik toch echt naar huis moest, dus nog een extra zakje morfine erin, pillen van dezelfde soort in de tas en zo stoned als een garnaal de auto in, een lieve buuf kwam mij halen.
De volgende dag kon ik nog steeds niets, behalve in bed met veel pijnstillers, pas op Maandag morgen had ik het idee dat ik het zonder morfine kon, maar ondanks dat de steken weg waren, nog wel het gevoel of iemand mij flink in mijn ribben getrapt had.
Dinsdag ochtend om 9 uur moest ik bij een kliniek zijn waar ze echo's maken, daarna nog even naar wat leveranciers van Jos, waar Jos uit de auto ging, ik bleef zitten/liggen/hangen.
We draaiden net na lunchtijd net de snelweg op om terug naar Wakaw(en bed) te gaan, toen mijn telefoon ging, onze eigen huisarts had blijkbaar al de uitslag van de echo en hij wilde dat ik gelijk zou komen...zoiets heb ik nog nooit meegemaakt, dus toch maar omgedraaid en naar de huisarts, daar lagen de papieren al klaar...ik moest naar de Eerste Hulp...NU
Nu komen zulke dingen nooit uit, maar dit was wel heel lullig, Laurens was jarig, we zouden zijn outfit voor de snowmobiel ophalen en een supergave helm met verwarming enzo.
Ik voelde mij zo vervelend, dus zei tegen Jos, als jij mij nu bij de ER eruit zet, kun je Laurens ophalen, zijn pak ophalen en mij dan weer komen halen als ik weer naar huis mag er nog steeds vanuit gaande dat ik even op controle ging.
Zo gezegd zo gedaan, ik moet trouwens zeggen als je de Eerste hulp opkomt met een brief van je huisarts is er geen wachttijd, voor ik het wist zat ik vast aan infuus, bloeddruk meter en lag ik in een bed.
Even later was het een mierennest om mijn bed van dokter, chirurg, echo apparaat etc en nog even later was ik onderweg naar de operatie kamer.
Daar werd ik verlost van een blijkbaar heel ontstoken en vervelende galblaas, alle galstenen waren ondertussen met elkaar vergroeid, de galblaas zelf zat vastgegroeid aan mijn lever en de operatie duurde een uur langer dan normaal om het ding eruit te krijgen.
Gelukkig voor mij kon het nog wel via de zg laparoscopische methode, waar mijn buik opgeblazen werd en via 4 gaatjes in mijn buik, van het onding verlost werd.
Ik was gewaarschuwd dat het anders uit kon pakken, maar dat ze hun uiterste best zouden doen om deze methode aan te houden, omdat het herstel zoveels sneller gaat.
De volgende dag kwam Floris Jan mij bezoeken, hij wist natuurlijk niet waar zijn moeder lag en hij keek dan ook wel even heel raar op, toen ze vertelde dat ik ivm ruimtegebrek op chirurgie, op de afdeling verloskunde lag.
Toch wel grappig, dat ik precies 16 jr ervoor ook op zo'n afdeling lag..toen voor Laurens.
Ze hebben mij 2 nachten gehouden en toen eindelijk de drain eruit kon, mocht ik naar huis.
Het herstel gaat enorm snel, ik voel mij harstikke goed.
Ik kan en mag alles eten wat ik wil, ik voel mij beter dan ik lange tijd gedaan heb, ik was vaak moe de laatste tijd, deze onsteking moet een tijdje hebben zitten broeien.
Kortom ik ben weer thuis, ik ben weer terug in blogland, op naar de Kerst.
Ik heb een foto van mijn buik, de ochtend na de operatie....geloof mij daar zit niemand op te wachten, een posting zonder foto dan maar dit keer.
